Bon dia :
Ahir una amiga em diu: “Bon dia Lola, li vaig enviar l’enllaç d’acompanyament a dues amigues que malauradament han perdut:
Carmen, un fill de 28 anys per coronavirus (feia un any que s’havien traslladat a Toledo i ell havia trobat la feina de la seva vida feia dos mesos. Ha estat terrible no poder estar al seu costat, sols agafar-li la mà.
L’altra amiga ha perdut la seva mare (no per coronavirus), però sense poder fer un acomiadament físic.
Quan comences el dia davant d’aquest WhatsApp, et paralitzes. La idea que volia parlar avui, ho deixo per un altre dia i vull compartir un comentari-carta de Montse Martín, del Grup de Montnegre.
Sols va assistir un dia al Grup del CAP de Montnegre, era el seu primer dia, després el confinament. Un dels dies que vaig escriure, vaig rebre a comentaris “El recull d’una tarda” de la Montse i li he demanat permís per compartir amb tots vosaltres i em diu: “POR SUPUESTO LOLA. ME HACE TAN FELIZ HOY, QUE MI DÍA TIENE MÁS VALOR POR SABER QUE ALGO MÍO PUEDE AYUDAR”.
- MONTSE MARTIN
- Mi nombre es Montse Martín y me gustaría en primer lugar agradecer a Lola el trabajo que hace con todos nosotros/as, gracias a ella y a todas las personas del grupo de vida (como lo llamáis algunas de vosotras), he conseguido estar mucho mejor.
Perdí a mi esposo hace casi 7 meses y cuando llegué al grupo, que solo he podido ir un día porque tardé más de 4 meses en ir a pedir ayuda, y al poco pasó lo del confinamiento. Al principio pensé que yo sola podía gestionar mi pena y que con el cariño de mis hijos, de mi familia y de mis amigos lo superaría, pero me estaba resultando muy difícil, así que como una amiga me lo había recomendado y mi medico de cabecera también me animó a ir, no tenía nada que perder, así que con el permiso de Lola, que unos días antes me llamó para explicarme un poco lo que hacían, me decidí a ir. Cuando entré no conocía a nadie y no sabía como explicar lo que yo sentía, así que mientras estaba allí sentada observando a todas las personas que explicaban sus experiencias vividas y por lo que estaban pasando, me dije a mi misma que yo solo iría ese día y no volvería a ir más. Cuando llevaba una hora sentada en la sala, parecía que todos y cada uno de mis compañeros/as, tenían conmigo mas cosas en común de las que yo me hubiese podido llegar a imaginar, y se sentían como yo me sentía y lo que explicaban era todo lo que por mi mente pasaba, así que cuando me tocó hablar y explicar mi historia, me fue más fácil y me sentí arropada por todos/as y Lola fue paciente y muy cariñosa conmigo, nunca imaginé que yendo a un grupo donde todo eran personas desconocidas, me fuese a ser de tanta ayuda, todas y cada una de ellas, hicieron que esa tarde yo me sintiese mejor, porque lo que yo he vivido, ellas también lo han vivido y la pena es menos pena cuando es compartida con personas que están llenas de buena energía y mucha luz y cuando todo lo que tenemos dentro de nosotros es amor, podemos ayudarnos entre todos.
El dolor de la pérdida es muy intenso, claro que si, te rompe completamente por dentro, pero eso nos hará más fuertes con el tiempo, porque ellos siempre van a estar con nosotros, ayudándonos desde donde estén y sus recuerdos siempre van a estar ahí, eso nadie nos lo va a quitar.
Os quiero dar un mensaje a todos los que habéis perdido un ser querido en estos días de confinamiento, que no estáis solos y que con la ayuda de Lola conseguiréis estar mejor, os lo puedo asegurar, encontrareis esa paz que ella transmite y aunque ya sabemos todos que es muy difícil, tenéis que seguir luchando cada día, porque vida solo hay una y solo el tiempo podrá calmar ese dolor, que poco a poco irá siendo menos intenso y dolerá menos y viviremos de los bonitos recuerdos. Esto que os digo, me lo repito cada día yo misma para ayudarme, porque no es fácil, para nadie. Ninguno de nosotros está preparado para estos golpes que nos da la vida.
Gracias Lola, gracias grupo de vida, sois muy importantes en mi nueva etapa de mi vida.
Encantada de haberos conocido, de verdad, espero volver a veros muy pronto. Y cuidaros mucho.
Un abrazo muy fuerte a todos/as.
Montse Martín
No parla de Grup de Dol, parla de Grup de Vida. Tres assistents després de varies sessions l’han canviat el nom: M’agrada “Grup de Vida“.
Per totes elles, pels altres Grups que els seus comentaris me’ls fan arribar personalment, GRÀCIES.
- VIDEO DE UNA CANCIÓN ” ESCRIUREM – Miki Nuñez
Adjunto també avui , el escrit d’una infermera, Maite Muntalà, que com no en té prou amb la feinada que fa cada dia, dels seus moments d’esbarjo, va assistir als Grups de Dol durant un llarg temps i més tard va engegar un altre Grup a Atenció Primària.
Gràcies Maite
- VIDEO DE LA CANÇÓ ” Quiero abrazarte, cuando todo acabe” ( VIDEO OFICIAL # YoMeCorono)
Una abraçada i fins divendres
Maria Dolors Estivill i Martinez (Lola)
Ahora mismo estaba pasando un momento muy triste, de muchos recuerdos pero el leer tu carta ha cambiado mi ánimo. Estoy sonriendo .
Gracias Monte. Gracias Lola
Hola, me llamo M.Angeles.
La ausencia física y definitiva de una persona inmensamente querida, te produce una intensidad de sentimientos tan desconocidos e inesperados desbordándote de tal manera, que no sabes si serás capaz de continuar.
Pero, aún sin entender nada, has decidido decir sí a tu nueva vida, no sabrás ni cuándo ni cómo pero, en algún momento, tendrás la certeza que el amor y el recuerdo amable y dulce de tu ser querido, sigue contigo y siempre te acompañará.
Recibid mi amoroso abrazo.
M. Angeles